Jezus żyje. Już Go dalej grób nie kryje.
Wstęp do liturgii
Przychodzimy do ołtarza naszego Mistrza i Pana, tak jak uczniowie idący do Emaus; z opuszczonymi głowami i z brakiem perspektyw na przyszłość. Nasze życie wiele razy wydaje nam się, że straciło sens, marzenia rozsypały się jak domek z kart. Przypominamy uczniów, którzy wiedzą, że nic nie może zmienić ich sytuacji… a myśmy się spodziewali, a wyszło inaczej…
Nasze życie wiele razy jest drogą, która prowadzi donikąd. Na naszej drodze życia wiele razy nie widzimy nic, co by mogło nas zachwycić, co by mogło nas zainspirować do dalszego pójścia nią, do dalszego działania. Wiele razy, tak jak uczniowie jesteśmy rozczarowani i zrezygnowani sensem ludzkiej egzystencji.
Jednak ta beznadziejność i bezsens, nie jest beznadziejnością i bezsensem, bo Chrystus prawdziwie zmartwychwstał, On naprawdę żyje – umarł za wszystkich, zmartwychwstał dla wszystkich, abyśmy wszyscy żyli.
Przepraszajmy Go teraz razem z uczniami, za to że bardzo często nie rozpoznajemy zmartwychwstałego Jezusa na drodze naszego życia.
